Boekverslag: Het perpetuum mobile van de liefde
1. Schrijfster: Renate Dorrestein
? Renate Dorrestein werd in 1954 geboren in Amsterdam. Ze groeide op in een rooms-katholiek gezin. Na het behalen van haar gymnasium diploma in 1972 gaat ze vier jaar als journaliste werken bij het weekblad Panorama. Daarna schreef ze romans, columns en autobiografische verslagen. Maar bekendheid krijgt ze pas met haar eerste roman Buitenstaanders die in 1983 uitkwam. Haar romans zijn altijd als feministisch te herkennen en thema's als het idee dat vrouwen pas voor vol worden aangezien als ze getrouwd zijn en een kind hebben, komen regelmatig aan bod. Mannen spelen slechts bijrollen in haar romans.
De dood van haar zusje is ook een belangrijk thema. Hierover schrijft ze in dit. Nadat Dorrestein de ziekte ME (chronische vermoeidheid) heeft gekregen, is ook ziekte en het sociaal isolement waarin zieke mensen zich vaak bevinden een hoofdthema in haar werk. In 1993 kreeg Dorrestein voor haar gehele oeuvre de Annie Romein Prijs.
2. Titel: Het perpetuum mobile van de liefde
3. Plaats van uitgave: Amsterdam
4. Jaar van uitgave: 1993
5. Samenvatting: Het gezin Dorrestein heeft 10 kinderen, zeven zonen en drie dochters. De oudste dochter wordt non, de middelste, dat is de schrijfster van het boek, wordt schrijfster en de jongste dochter wilde ook schrijfster worden, maar
pleegt op twintigjarige leeftijd zelfmoord. De jaren voordat het zusje zelfmoord pleegt, heeft ze last van zware depressies, anorexia en ze wordt een keer opgenomen in een psychiatrische inrichting omdat ze een poging deed tot zelfmoord. Na een aantal jaar pleegt haar zusje zelfmoord, ze springt van een flat af. Dit was totaal onverwachts. Zeven jaar na haar dood denk Renate te weten waarom haar zusje zelfmoord pleegde. Volgens haar komt het omdat ze zich niet en wilde aanpassen aan de onmogelijke rol die de vrouwen in de samenleving hebben gekregen. Zij zijn degenen die de kinderen krijgen, die voor de man en de kinderen moeten zorgen, het huishouden moeten doen, altijd mooi moeten zijn en bijna geen mogelijkheid krijgen om zich te ontwikkelen of een goeie carri?re te starten. Renate wilde ook niet aan die rol voldoen en heeft haar eileiders laten afbinden. Andere zus van Renate, Mare, is non geworden. Misschien heeft zij op deze manier geprobeerd te ontkomen aan de rol van de vrouw. Ze is namelijk met God getrouwd. Lydia is de buurvrouw van Renate. Ze zorgde vanaf dat ze heel klein was al voor haar ouders. Haar moeder is aan de pillen en haar vader is aan de alcohol. Lydia eindigt bij een man die alleen met haar naar bed kan als ze haar hoofd bedekt. Daarom wil zij dus haar hoofd afhakken, allemaal voor die ene man. Nadat Lydia echt haar hoofd wilde afhakken wordt ze opgenomen in een psychiatrische inrichting. Nu danst zij voor de minnaar die alleen zij kan zien, op muziek die alleen zij kan horen. Godelieve Ochtendster (secretaresse van Lydia's vader), wordt zonder liefde opgevoed. Dat Godelieve lelijk is, maakt dat alleen maar erger. Als ze slim zou zijn, zou ze toegestaan zijn in de maatschappij. Aangezien ze die gave niet heeft, is ze praktisch afgeschreven. Ze besluit een secretaresseopleiding te volgen. Gelukkig wordt ze aangenomen door de vader van Lydia, die een baan als notaris heeft. Omdat hij door zijn voortdurende dronkenschap niet goed kan werken, is het geen winstgevende baan, maar ze kan niet anders. De vader van Lydia accepteert Godelieve zoals ze is, totdat hij het idee krijgt om met haar te trouwen. Hij wil dan alleen wel dat ze wat aan haar uiterlijk laat veranderen. Dus laat hij haar kiezen: of een afspraak maken met de plastisch chirurg, of ontslag. Godelieve kiest het eerste. Door deze ingreep vormt haar gezicht nu het ideaalbeeld van de vrouw.Jammer genoeg is haar lichaam nog steeds even hoekig en vierkant. Hierdoor komt ze eruit te zien als een travestiet. Daardoor gaat ze werken in een travestietenbar, maar als haar collega?s erachter komen dat zij echt een vrouw is wordt ze ontslagen en aangeklaagd. Hierdoor krijgt ze landelijke bekendheid en uiteindelijk wordt ze ?het gezicht? van een feministische vrouwenclub. Door het schrijven van het boek komt ze tot de conclusie dat ze niets heeft kunnen doen voor haar zusje, hoe graag ze het ook had gewild, omdat haar zusje zich niet wilde laten helpen.
6. In het verhaal is er sprake van een achteraf- vertellende- ik. Renate bespreekt haar leven met de lezer, over hoe het is gelopen en hoe ze er nu op terugkijkt. Ze vertelt haar verhaal dus achteraf. ?Al tien jaar geleden heb ik mijn eileiders met stalen ringen laten afbinden, ringetje links, ringetje rechts.? Dat de schrijfster achteraf verteld, valt af te leiden uit het stukje ?tien jaar geleden?. Ook wordt de ik- persoon gebruikt en verteld de schrijfster over zichzelf. ?Een paar jaar later zit ik bij de Bijenkorf te signeren, op zo?n rituele boekenmarkt etc. De historische tijd waarin het verhaal zich afspeelt is
vanaf 1964, de geboorte van Renate tot 1988, het jaar waarin ze 34 is, de leeftijd waarop ze haar memoires schrijft. Veel dingen in het boek schokte me, maar die dingen gebeuren nou eenmaal ook in de werkelijkheid.
Hoofdpersoon: Renate: Ze is 34 jaar oud als ze het verhaal schrijft. Ze heeft een enorm schuldgevoel dat ze niet heeft kunnen tegenhouden dat haar zusje zelfmoord heeft gepleegd. Ze heeft hele vreemde idee?n en kijkt heel minachtend op mannen neer, ze stopt ze al gauw in een 'hokje'. Ze wil boeken schrijven over bizarre dingen, maar waar de mensen zich toch nog in kunnen herkennen. (Over het uiterlijk wordt nergens gesproken.)
Bijpersonen: Lydia: Ze is de buurvrouw van Renate. Ze is niet helemaal goed bij haar verstand en beland in een inrichting. Ze danst voor haar minnaar die zij alleen kan zien, op muziek die zij alleen kan horen. Verdere uitleg van het karakter van Lydia kun je ook terugvinden in de samenvatting.
Godelieve ochtendster: Ze is de secretaresse van de vader van Lydia en ontzettend lelijk, maar nadat ze naar de plastisch chirurg geweest is, heeft ze een mooi hoofd. De rest van haar lichaam is nog steeds mager en hoekig. Ze wordt er voor op aangekeken een vrouw te zijn.
Thema: Het thema van het boek is hoe iemand met de zelfmoord van een voor haar dierbaar persoon omgaat. Renate heeft haar in dit boek haar jongere zusje verloren. Ze voelt nog steeds de pijn van het verlies van haar zusje,
de schuldgevoelens en de onmacht.
Motieven: Het verhaalmotief is zelfmoord. De zelfmoord van haar zusje heeft zoveel indruk op Renate gemaakt dat ze er nu, zeven jaar later, nog een boek over schrijft. Ze wil weten waarom haar zusje zelfmoord pleegde en waarom zij er
niets van te voren van gemerkt heeft. Haar zusje had al vaker geprobeerd zelfmoord te plegen. De keer die ze beschrijft in het boek was de keer dat haar zusje naar een hotel was gegaan om een uurtje een hotelkamer te huren en daar slikte ze zestig strippen aspirine en dronk ze twee flessen wijn. Daarna rende ze de gang op, werd ze opgepikt en in het ziekenhuis werd haar maag leeggepompt. Later bleek dat de
hoeveelheden die ze had ingenomen te klein waren om eraan te overlijden. De laatste zelfmoordpoging had wel succes; haar zusje klom op het dak van een
flatgebouw en sprong. Ze viel te pletter op de grond.
Visie: Schuldgevoel is menselijk maar jezelf vergeven ook.
Uitleg van de titel: Perpetuum mobile betekent het eeuwige bewegende. Het eeuwige bewegende van de liefde. De spiraal van de liefde zal steeds doorblijven bewegen. Steeds weer zullen vrouwen de zogenaamde liefde van hun man blijven beantwoorden. Renate vindt dit geen echte liefde omdat de vrouw ondergeschikt is aan de man.
7. Ik heb dit boek gekozen omdat ik op de achterkant mijn naam las, toen heb ik in de bibliotheek even de eerste twee bladzijden gelezen en het sprak me meteen aan. Mijn eerste reactie was dus al positief, trouwens als mijn eerste reactie niet positief is lees ik vaak niet door. Het was ook goed te volgen en in een chronologische volgorde geschreven. Ik snapte de titel niet dus ik had niet echt verwachtingen. Het boek viel mij dus alles mee, en ik had plezier met het lezen.
8. ZOZ
9. Aangezien ik de titel niet helemaal begreep,waren mijn verwachtingen erg laag, maar dat had niet gehoeven, want het is een geweldig boek! Er zitten zoveel stukken in die een normaal mens niet zou begrijpen maar die (vooral) meisjes van mijn leeftijd maar al te goed snappen. Het leuke van dit verhaal is vooral dat het een autobiografie is, het is dus (waarschijnlijk) allemaal echt gebeurd en als je daar verder over gaat nadenken is dat toch wel erg kick. Ik heb er erg van genoten om dit boek te lezen, al ben ik nog steeds niet erg aan het literatuur gewend, want de manier van vertellen wordt in een literatuurboek toch anders aangepakt dan in een gewoon leesboek. Mijn eindconclusie: een goed boek...
8. Verdiepingsopdracht: 9
Ontwerpen boekomslag
Biografie
Renate Dorrestein werd op 25
januari 1954 geboren te Amsterdam. Ze had naar eigen zeggen een redelijk gelukkige jeugd, niet door de geweldige sfeer binnen het gezin, maar doordat haar eigen fantasie haar in staat stelde haar leven kleur te geven. In 1972 behaalde zij haar gymnasiumdiploma, waarna zij zich stortte op haar droom: schrijfster worden.
Samenvatting
Terwijl op straat gekke Lydia, op muziek die alleen zij kan horen, danst voor haar minnaar, die alleen zij kan zien, zit ik achter het raam en schrijf mijn memoires. Ik ben 34, en men weet nooit wanneer en waaraan men ten onder zal gaan (mijn zusje sprong van een flatgebouw, nog voordat ze volwassen was).
Recensie
'Een boek dat getuigt van moed... Het gooit een steen in de vijvers van schijnbare gemoedsrust. Goed geschreven... met veel vaart.'
Algemeen Dagblad
? Renate Dorrestein werd in 1954 geboren in Amsterdam. Ze groeide op in een rooms-katholiek gezin. Na het behalen van haar gymnasium diploma in 1972 gaat ze vier jaar als journaliste werken bij het weekblad Panorama. Daarna schreef ze romans, columns en autobiografische verslagen. Maar bekendheid krijgt ze pas met haar eerste roman Buitenstaanders die in 1983 uitkwam. Haar romans zijn altijd als feministisch te herkennen en thema's als het idee dat vrouwen pas voor vol worden aangezien als ze getrouwd zijn en een kind hebben, komen regelmatig aan bod. Mannen spelen slechts bijrollen in haar romans.
De dood van haar zusje is ook een belangrijk thema. Hierover schrijft ze in dit. Nadat Dorrestein de ziekte ME (chronische vermoeidheid) heeft gekregen, is ook ziekte en het sociaal isolement waarin zieke mensen zich vaak bevinden een hoofdthema in haar werk. In 1993 kreeg Dorrestein voor haar gehele oeuvre de Annie Romein Prijs.
2. Titel: Het perpetuum mobile van de liefde
3. Plaats van uitgave: Amsterdam
4. Jaar van uitgave: 1993
5. Samenvatting: Het gezin Dorrestein heeft 10 kinderen, zeven zonen en drie dochters. De oudste dochter wordt non, de middelste, dat is de schrijfster van het boek, wordt schrijfster en de jongste dochter wilde ook schrijfster worden, maar
pleegt op twintigjarige leeftijd zelfmoord. De jaren voordat het zusje zelfmoord pleegt, heeft ze last van zware depressies, anorexia en ze wordt een keer opgenomen in een psychiatrische inrichting omdat ze een poging deed tot zelfmoord. Na een aantal jaar pleegt haar zusje zelfmoord, ze springt van een flat af. Dit was totaal onverwachts. Zeven jaar na haar dood denk Renate te weten waarom haar zusje zelfmoord pleegde. Volgens haar komt het omdat ze zich niet en wilde aanpassen aan de onmogelijke rol die de vrouwen in de samenleving hebben gekregen. Zij zijn degenen die de kinderen krijgen, die voor de man en de kinderen moeten zorgen, het huishouden moeten doen, altijd mooi moeten zijn en bijna geen mogelijkheid krijgen om zich te ontwikkelen of een goeie carri?re te starten. Renate wilde ook niet aan die rol voldoen en heeft haar eileiders laten afbinden. Andere zus van Renate, Mare, is non geworden. Misschien heeft zij op deze manier geprobeerd te ontkomen aan de rol van de vrouw. Ze is namelijk met God getrouwd. Lydia is de buurvrouw van Renate. Ze zorgde vanaf dat ze heel klein was al voor haar ouders. Haar moeder is aan de pillen en haar vader is aan de alcohol. Lydia eindigt bij een man die alleen met haar naar bed kan als ze haar hoofd bedekt. Daarom wil zij dus haar hoofd afhakken, allemaal voor die ene man. Nadat Lydia echt haar hoofd wilde afhakken wordt ze opgenomen in een psychiatrische inrichting. Nu danst zij voor de minnaar die alleen zij kan zien, op muziek die alleen zij kan horen. Godelieve Ochtendster (secretaresse van Lydia's vader), wordt zonder liefde opgevoed. Dat Godelieve lelijk is, maakt dat alleen maar erger. Als ze slim zou zijn, zou ze toegestaan zijn in de maatschappij. Aangezien ze die gave niet heeft, is ze praktisch afgeschreven. Ze besluit een secretaresseopleiding te volgen. Gelukkig wordt ze aangenomen door de vader van Lydia, die een baan als notaris heeft. Omdat hij door zijn voortdurende dronkenschap niet goed kan werken, is het geen winstgevende baan, maar ze kan niet anders. De vader van Lydia accepteert Godelieve zoals ze is, totdat hij het idee krijgt om met haar te trouwen. Hij wil dan alleen wel dat ze wat aan haar uiterlijk laat veranderen. Dus laat hij haar kiezen: of een afspraak maken met de plastisch chirurg, of ontslag. Godelieve kiest het eerste. Door deze ingreep vormt haar gezicht nu het ideaalbeeld van de vrouw.Jammer genoeg is haar lichaam nog steeds even hoekig en vierkant. Hierdoor komt ze eruit te zien als een travestiet. Daardoor gaat ze werken in een travestietenbar, maar als haar collega?s erachter komen dat zij echt een vrouw is wordt ze ontslagen en aangeklaagd. Hierdoor krijgt ze landelijke bekendheid en uiteindelijk wordt ze ?het gezicht? van een feministische vrouwenclub. Door het schrijven van het boek komt ze tot de conclusie dat ze niets heeft kunnen doen voor haar zusje, hoe graag ze het ook had gewild, omdat haar zusje zich niet wilde laten helpen.
6. In het verhaal is er sprake van een achteraf- vertellende- ik. Renate bespreekt haar leven met de lezer, over hoe het is gelopen en hoe ze er nu op terugkijkt. Ze vertelt haar verhaal dus achteraf. ?Al tien jaar geleden heb ik mijn eileiders met stalen ringen laten afbinden, ringetje links, ringetje rechts.? Dat de schrijfster achteraf verteld, valt af te leiden uit het stukje ?tien jaar geleden?. Ook wordt de ik- persoon gebruikt en verteld de schrijfster over zichzelf. ?Een paar jaar later zit ik bij de Bijenkorf te signeren, op zo?n rituele boekenmarkt etc. De historische tijd waarin het verhaal zich afspeelt is
vanaf 1964, de geboorte van Renate tot 1988, het jaar waarin ze 34 is, de leeftijd waarop ze haar memoires schrijft. Veel dingen in het boek schokte me, maar die dingen gebeuren nou eenmaal ook in de werkelijkheid.
Hoofdpersoon: Renate: Ze is 34 jaar oud als ze het verhaal schrijft. Ze heeft een enorm schuldgevoel dat ze niet heeft kunnen tegenhouden dat haar zusje zelfmoord heeft gepleegd. Ze heeft hele vreemde idee?n en kijkt heel minachtend op mannen neer, ze stopt ze al gauw in een 'hokje'. Ze wil boeken schrijven over bizarre dingen, maar waar de mensen zich toch nog in kunnen herkennen. (Over het uiterlijk wordt nergens gesproken.)
Bijpersonen: Lydia: Ze is de buurvrouw van Renate. Ze is niet helemaal goed bij haar verstand en beland in een inrichting. Ze danst voor haar minnaar die zij alleen kan zien, op muziek die zij alleen kan horen. Verdere uitleg van het karakter van Lydia kun je ook terugvinden in de samenvatting.
Godelieve ochtendster: Ze is de secretaresse van de vader van Lydia en ontzettend lelijk, maar nadat ze naar de plastisch chirurg geweest is, heeft ze een mooi hoofd. De rest van haar lichaam is nog steeds mager en hoekig. Ze wordt er voor op aangekeken een vrouw te zijn.
Thema: Het thema van het boek is hoe iemand met de zelfmoord van een voor haar dierbaar persoon omgaat. Renate heeft haar in dit boek haar jongere zusje verloren. Ze voelt nog steeds de pijn van het verlies van haar zusje,
de schuldgevoelens en de onmacht.
Motieven: Het verhaalmotief is zelfmoord. De zelfmoord van haar zusje heeft zoveel indruk op Renate gemaakt dat ze er nu, zeven jaar later, nog een boek over schrijft. Ze wil weten waarom haar zusje zelfmoord pleegde en waarom zij er
niets van te voren van gemerkt heeft. Haar zusje had al vaker geprobeerd zelfmoord te plegen. De keer die ze beschrijft in het boek was de keer dat haar zusje naar een hotel was gegaan om een uurtje een hotelkamer te huren en daar slikte ze zestig strippen aspirine en dronk ze twee flessen wijn. Daarna rende ze de gang op, werd ze opgepikt en in het ziekenhuis werd haar maag leeggepompt. Later bleek dat de
hoeveelheden die ze had ingenomen te klein waren om eraan te overlijden. De laatste zelfmoordpoging had wel succes; haar zusje klom op het dak van een
flatgebouw en sprong. Ze viel te pletter op de grond.
Visie: Schuldgevoel is menselijk maar jezelf vergeven ook.
Uitleg van de titel: Perpetuum mobile betekent het eeuwige bewegende. Het eeuwige bewegende van de liefde. De spiraal van de liefde zal steeds doorblijven bewegen. Steeds weer zullen vrouwen de zogenaamde liefde van hun man blijven beantwoorden. Renate vindt dit geen echte liefde omdat de vrouw ondergeschikt is aan de man.
7. Ik heb dit boek gekozen omdat ik op de achterkant mijn naam las, toen heb ik in de bibliotheek even de eerste twee bladzijden gelezen en het sprak me meteen aan. Mijn eerste reactie was dus al positief, trouwens als mijn eerste reactie niet positief is lees ik vaak niet door. Het was ook goed te volgen en in een chronologische volgorde geschreven. Ik snapte de titel niet dus ik had niet echt verwachtingen. Het boek viel mij dus alles mee, en ik had plezier met het lezen.
8. ZOZ
9. Aangezien ik de titel niet helemaal begreep,waren mijn verwachtingen erg laag, maar dat had niet gehoeven, want het is een geweldig boek! Er zitten zoveel stukken in die een normaal mens niet zou begrijpen maar die (vooral) meisjes van mijn leeftijd maar al te goed snappen. Het leuke van dit verhaal is vooral dat het een autobiografie is, het is dus (waarschijnlijk) allemaal echt gebeurd en als je daar verder over gaat nadenken is dat toch wel erg kick. Ik heb er erg van genoten om dit boek te lezen, al ben ik nog steeds niet erg aan het literatuur gewend, want de manier van vertellen wordt in een literatuurboek toch anders aangepakt dan in een gewoon leesboek. Mijn eindconclusie: een goed boek...
8. Verdiepingsopdracht: 9
Ontwerpen boekomslag
Biografie
Renate Dorrestein werd op 25
januari 1954 geboren te Amsterdam. Ze had naar eigen zeggen een redelijk gelukkige jeugd, niet door de geweldige sfeer binnen het gezin, maar doordat haar eigen fantasie haar in staat stelde haar leven kleur te geven. In 1972 behaalde zij haar gymnasiumdiploma, waarna zij zich stortte op haar droom: schrijfster worden.
Samenvatting
Terwijl op straat gekke Lydia, op muziek die alleen zij kan horen, danst voor haar minnaar, die alleen zij kan zien, zit ik achter het raam en schrijf mijn memoires. Ik ben 34, en men weet nooit wanneer en waaraan men ten onder zal gaan (mijn zusje sprong van een flatgebouw, nog voordat ze volwassen was).
Recensie
'Een boek dat getuigt van moed... Het gooit een steen in de vijvers van schijnbare gemoedsrust. Goed geschreven... met veel vaart.'
Algemeen Dagblad
Renate Dorrestein groeide op in een rooms-Katholiek advocatengezin in Amstelveen. Na de nonnenschool en het gymnasium aan het Keizer Karel College ging ze als leerling-journalist werken bij Libelle en Panorama. Door de vele reizen die ze kon maken voor het blad en de ervaringen die ze opdeed, werd haar persoonlijkheid en daardoor ook haar schrijfstijl gevormd. Na een aantal jaren ging ze in 1977 freelance schrijven. Midden jaren zeventig was Dorrestein al samen met een vriendin het productiebureau Proburo gestart, dat bijlagen verzorgde voor tijdschriften. In de periode 1977 - 1982 publiceerde ze in Het Parool, Viva en Opzij.
Boek informatie
- Het perpetuum mobile van de liefde
- Renate Dorrestein
- Nederlands
Handige opties
- Meer boeken van:Renate Dorrestein